„Obietnica”

Reżyseria: Anna Kazejak, 

Gatunek: Dramat, dla młodzieży

Premiera: 14 marca 2014 (Polska).

W swoim życiu widziałam wiele filmów przedstawiających problemy współczesnych nastolatków, które nakłaniały mnie do dłuższych refleksji, jednak w dramacie Anny Kazejak pt.”Obietnica”, który miał premierę w marcu bieżącego roku, brakowało tego czegoś co skłoniłoby mnie do głębszych rozważań. Twór Kazejak przed premierą był porównywany do filmu Jana Komasy „Sala Samobójców”, który miał premierę przed trzema latami i osiągnął sukces. Śmiałam twierdzić, że skoro są podobne tematycznie i dotykają tej samej grupy ludzi to „Obietnica” ma szansę pobić dzieło Komasy. Plakaty i reklamy  dawały nadzieję na dobry film, tworzyły maskę,  która miała zachęcić widza do obejrzenia seansu, dać nadzieję, a na sam koniec rozczarować, chociaż reżyser nie składał nam żadnej obietnicy, że będzie inaczej.

Głównym wątkiem filmu jest rzekoma zdrada, której dokonał  Janek (Mateusz Więcławek) wobec Lilii (Eliza Rycembel), w wyniku której dziewczyna pragnie zemsty. Obydwoje są jeszcze młodzi, naiwni, lekkomyślni, zbuntowani i często kierują się emocjami niż zdrowym rozsądkiem. Nastolatka nie widzi innego wyjścia z zaistniałej sytuacji i postanawia zemścić się na swoim chłopaku. Jednak z drugiej strony zachowanie dziewczyny można uargumentować jej doświadczeniem życiowym. Konrad (Andrzej Chyra) – ojciec Lilii – postanawia zostawić żonę Sylwie (Magdalena Popławska) oraz córkę. Wyjeżdża do Kopenhagi i zakłada tam drugą rodzinę, dając im miłość i poczucie bezpieczeństwa. Młoda dziewczyna czuje się urażona, jednak można zauważyć, że pomimo rozstania rodziców Lilkę łączą dobre relacje z ojcem. Czy błąd jednego człowieka może mieć za sobą dalsze konsekwencje? Owszem. Będąc już raz odrzucona, a wręcz można rzec, że zdradzona,  boi się ponownej straty bliskiej jej osoby. Ma odczucie lęku i strachu przed zranieniem jej uczuć. Ciężar jaki ciąży na jej psychice jest nie do zniesienia, więc gdy Lilka zostaje ponownie zdradzona przez osobę, którą darzy wielkim uczuciem, a ta dopuszcza się tak haniebnego czynu, dziewczyna pragnie odkupienia za swoje cierpienie.

W dużym stopniu „Obietnica” opowiada o relacjach międzyludzkich, o kontaktach dzieci z rodzicami. Dzieci, które błąkają się na granicy dwóch światów: świata dziecięcej niewinności (bo przecież mają zaledwie –naście lat), gdzie mogą robić wszystko (a przynajmniej tak im się wydaje) bez ponoszenia jakichkolwiek konsekwencji, a światem ludzi dorosłych, którymi chcą stać się na siłę. Nie są jednak na tyle dojrzali, co dało się zauważyć w filmie, żeby do tego świata ludzi przynależeć. Reżyser zwraca uwagę na kontakt dzieci z rodzicami, kiedy to wydaje się, że dziecko jest na tyle „duże” że nie potrzebuje już tyle uwagi ze strony matki czy ojca, ale prawda jest jednak inna. Tu można snuć spekulacje, czy gdyby relacje Lilki z jej mamą były nieco inne, wszystko skończyłoby się inaczej.

„Obietnica” bez wątpienia jest dramatem psychologicznym. Pokazuje nie tylko relacje między rodzicami a dziećmi, ale również ich jak toksyczne  mogą być relacje dwóch młodych ludzi, w głównej mierze pomiędzy Lilką a Jankiem. Tam, gdzie kończy się miłość a zaczyna się nienawiść, nie może stać się nic dobrego. Granica pomiędzy „kocham” a „nienawidzę” jest bardzo cienka i trudno zauważalna. Kiedy emocje przysłaniają nam zdrowy rozsądek, kiedy w końcu robimy coś pod wpływem impulsu nie myślimy o tym, jakie będą tego konsekwencje, często popełniały błąd, który jest wynikiem lekkomyślności. A kiedy rozumiemy, że zrobiliśmy coś źle, jest już za późno by cokolwiek naprawić.

Reasumując, spodziewałam się czegoś innego tak jak już wspominałam na wstępie. Pomimo wspólnego punktu zaczepienia jakim jest współczesna młodzież i jej zachowania, dzieło Kazejak oraz Komasy różnią się od siebie. „Obietnica”  nie skłoniła mnie do dłuższych refleksji, jednak momentami zastanawiałam się „Czy młodzi ludzie rzeczywiście mogą się tak zachowywać?”. Przecież sama dopiero niedawno opuściłam liceum i nie widziałam, aby takie sytuacje miały miejsce. Chociaż może i miały, ale pozostawały w ukryciu lub po prostu sama ich nie dostrzegałam. Reżyser pokazuje nam pokolenie młodzieży, które jest zapatrzone w swoich znajomych, panujące trendy, Internet niż w rodziców, od których coraz bardziej się oddalają. Zawładnęła nimi chęć bycia dorosłym. Nie mogą jednak nimi być, skoro nie rozumieją pewnych podstawowych zasad, które rządzą tym światem. I dopóki sami nie zrozumieją, że są jeszcze niedojrzali, że w wielu wypadkach to rodzice mają rację a nie oni sami, dopóty nie będą w stanie podejmować dorosłych decyzji, które zaważą na ich przyszłym życiu to będą popełniać błędy, ale w końcu człowiek uczy się najlepiej na własnych porażkach. Dla Lilki i Janka była to jedna z nielicznych lekcji życia.