Ola Wolna Nie tylko od lat, ale od dziesięcioleci na odosobnionym odcinku autostrady w północno-zachodniej Kolumbii Brytyjskiej, giną rdzenne kobiety i dziewczęta. Chociaż nikt nie wie, kim była pierwsza zaginiona rdzenna kobieta, wszyscy wiedzą, że na pewno wciąż będzie następna. I następna, dopóki władze Kanady czegoś z tym nie zrobią.
Przyczyniają się do tego rasizm, obojętność władz (od dziesięcioleci i nawet jeżeli do władzy dochodzi ktoś inny to i tak nic się nie zmienia), a przede wszystkim obojętność. Tylko w stosunku do rdzennych mieszkanek oczywiście, bo sama autorka przytacza historię białej zaginionej dziewczyny, o której zaginięciu było w mediach pełno. A to pewnie tylko jeden przypadek, o którym słyszymy. I wciąż kontrastuje z tym wszystkim, co dzieje się z dziewczętami zostawionymi samymi sobie, nawet jeśli dbają o nie rzekomo systemy społeczne. Nikt nie potrafi ich ustrzec przed śmiercią.
Tymczasem dochodzi do kolejnego i kolejnego zaginięcia i jeśli łut szczęścia dopisze, odnajdą się zwłoki, ale to tylko czasem, nie zawsze, więc reszcie przychodzi cierpieć w odosobnieniu. I nawet marsze, bujne, wielkie, przemowy, wielkie słowa dające sercu nadzieję – to nic nie zmienia. I o tym opowiada autorka w swoim reportażu.
Autorka opowiada też o marszach, jakie rodziny ofiar odbywały na tej autostradzie, o tym, jak dużo osób się w nie angażowało, o pomyśle wprowadzenia linii autobusowych, które kursowałyby całą noc. Ale wkurza mnie jedno – to jak podobno dziewczyny miałyby uważać. Dbać o siebie. To w końcu prostsze, niż faktyczne zrobienie czegokolwiek co mogłoby ustrzec choćby kilka żyć.
Przy całej swojej tematyce trudno oceniać „Autostradę łez” pod jakimkolwiek innym kątem. To nie jest książka czytana dla przyjemności, dla pokrzepienia serca, dla relaksu wieczorem. Masz to wiedzieć, ten ból ma cię przeszyć i tylko wtedy ma szansę się coś zmienić. Przynajmniej tak sobie możemy mówić, nie?
Do tego czasu cały nasz kraj będzie żył w cieniu naszej bezczynności i ponosił jej konsekwencje.