Od początku. „Rówieśniczki” Katarzyny Tubylewicz opowiadają o trójce przyjaciółek, które poznały się w czasach szkolnych, a których droga się rozeszła. Przypadkowo spotykają się na przyjęciu w sztokholmskiej ambasadzie. Joanna, żona dyplomaty, Sabina, przykładna matka i kobieta, pracująca w katolickim czasopiśmie oraz Zofia, próbująca stać się „bardziej szwedzka”. Trzy kobiety łączy wspólna przeszłość, jednak każda z nich wspomina ją nieco inaczej. 

Jak to w wielu kryminałach bywa, książka ta opowiada nie tylko o śledztwie prowadzonym przez Śląski Wydział Śledczy, ale również o dwójce osób, których drogi splatają się w dziwnych miejscach, a koniec końców okazuje się, że pozostaje im razem pracować. Jednak romans ten nie przysłania wartkiej akcji śledczych, którzy czyhają na grasującego seryjnego mordercę, którego celem, jak się okazuje, są blondwłose kobiety. Okazuje się, że historia ta swoje korzenie ma przed wieloma laty, jednak do tej pory nikomu nie udało się odnaleźć osoby, która w tak, powiedzmy, wyrafinowany sposób, mści się na płci pięknej.

Składam się z ciągłych powtórzeń jest dobrą płytą, bo pominąwszy fakt głosu pana Rojka, który magnetyzuje, mamy styczność z dziesięcioma naprawdę dobrymi i jednocześnie zróżnicowanymi piosenkami, wśród których – tak mi się wydaje – każdy znajdzie coś dla siebie. Najpierw poznałam, jak pewnie większość fanów, Beksę, która sprawiła że z niecierpliwością wyczekiwałam kwietnia. Gdy już miałam tą niebywałą przyjemność włączyć sobie całą płytę i raz po raz wsłuchiwać się w kolejne piosenki, począwszy od Lato 76, które jest niewątpliwym rozliczeniem z przeszłością, poprzez melancholijne Czas który pozostał, czy Kokon, która to piosenka jest może najbardziej „inna” spośród pozostałych, doszłam do wniosku, że decyzja o solowej karierze wyszła tylko i wyłącznie na dobre. Szybsze To co będzie wywołuje uśmiech na twarzy, może to szybszy rytm, czy fakt, iz za oknem świeci słońce sprawia, że właśnie ta piosenka sprawia wrażenie niezmiernie wiosennej. Gdy zabrałam się za pisanie recenzji myślałam, czy da się jakoś określić tą płytę jednym słowem. Jednak – nie da się 🙂

Każda piosenka ma ze sobą jakieś przesłanie, które do mnie (i – jak się domyślam – do innych) trafia prosto w serducho. Melodyjność piosenek, teksty, których po prostu nie da się „nie słyszeć” i w końcu ten magnetyczny głos…. który sprawia, że Składam się z ciągłych powtórzeń można słuchać w kółko i wciąż nie będzie tego dosyć. (Sama jestem tego najlepszym przykładem, ileż można w kółko tego samego słuchać? A jednak!) Jeżeli miałabym taką możliwość polecić komuś tą płytę, komuś, kto – powiedzmy – nie słyszał żadnej piosenki pana Rojka, jestem w stanie polecić ją z całego serca. Bo jest na niej wszystko, czego można chcieć – piękne piosenki, mądre teksty no i oczywiście Artur Rojek. Jako fanka mogę tylko podziękować za tak dobrą płytę…

„Wywiady bez kitu”, którym chcę poświęcić dzisiaj kilka słów, bezapelacyjnie mają to coś. Najbardziej niezależni i wpływowi muzycy opowiadają o show biznesie „bez kitu”, o jego ciemnych i jasnych stronach. Dają nam szansę zajrzeć „za kulisy” tego, co tam się dzieje. Mamy szansę poznać mechanizmy, które nimi rządzą i zarazem zupełnie inaczej spojrzeć na nasze autorytety pod postacią danych zespołów czy też solowych artystów.  Na czterystu stronach zamieszczono rozmowy z niemal pięćdziesięcioma polskimi muzykami, dzięki którym możemy zatopić się w tą piękną lekturę… I wracać do niej kiedy tylko chcemy.