„Jak oddech” Małgorzata Warda

Ostatnio mam niebywałe szczęście do trafiania na książki, które poważnie mną wstrząsają. Myślałam, że w końcu wypożyczyłam jakąś spokojną lekturę, a tu się myliłam. Jestem chyba tym gatunkiem człowieka, który mając słabe samopoczucie zamiast sięgnąć po coś wesołego, lubi się dobić. Zagłębiam się więc w tym swoim smutku coraz głębiej, jesień mnie zajada, nie pokonuje, ale pochłania, a ja cóż… wciąż czytam!

Tym razem padło na „Jak oddech” Małgorzaty Wardy. Znów moją uwagę przykuła okładka, znów się skusiłam i znów… nie pożałowałam.

Jasmin i Staszek znają się od zawsze, podobnie jak ich mamy, które mogły na sobie polegać niezależnie od pory dnia i nocy. Momentami mogłoby się wydawać, jakoby dzieci były rodzeństwem, bo w takim duchu były wychowywane, choć nie łączyły ich żadne więzi krwi. Jednak młodych coś do siebie ciągnęło. Już wtedy wiedzieli, że nie są sobie obojętni. Wiedzieli, że w przyszłości chcą ze sobą być, że chcą razem założyć rodzinę. Wówczas byli dziećmi, jednak to, co sobie postanowili, miało szansę się spełnić – tuż po ukończeniu szkoły średniej ze sobą zamieszkali. Ta sielanka, to spełnienie marzeń nie trwa jednak długo, bo kilka dni po tym Staszek… po prostu przepada niczym kamień w wodę.

Nie wiem, czy to ze mną jest coś nie tak, czy jesień tak na mnie działa, ale na samą myśl tego, co tam się w tej książce działo, mam łzy w oczach i ciarki na całym ciele. Zanim zabrałam się za pisanie dla Was, przejrzałam Internety by zobaczyć, czy ktoś ma podobne odczucia do moich. Czy kimś, tak samo jak mną ta książka wstrząsnęła na tyle, że nie jest się w stanie pozbierać. Że gapi się w okładkę i zadaje sobie pytanie: „u licha, czemu” i „dlaczego ten los jest taki parszywy”. Okazało się, że jest nas więcej. Nie da się bowiem przejść obok takich emocjo obojętnie. Nie da się udać, że jest się ponad to, że skoro mnie to nie dotyczy to nie będę się przejmował.

Historia opowiadana jest z dwóch perspektyw. Raz czytamy to, co dzieje się w chwili obecnej; gorączkowe poszukiwania, zadawanie sobie pytań „dlaczego”, niedowierzanie, smutek, rozgoryczenie. Z drugiej wracamy do przeszłości, do chwil, które ich łączyły, do dobrych chwil, dobrych i złych wspomnień, zapewnień miłości, oddania, tego, że „kiedyś” kiedyś nadejdzie. Czy jednak tego chcieli? Czy jednak tego wyczekiwali? Dlaczego w momencie, kiedy miała się zacząć ich wspólna przyszłość, wszystko pękło niczym bańka mydlana?

Serce krajało mi się nie raz i nie dwa. Oczy zachodziły łzami, a ja przerzucałam kartki jedna po drugiej licząc, że to przecież na pewno tak nie może być. Domyślam się, że gdybym czytała książkę w domowym zaciszu, z herbatą w ręku, reagowałabym o wiele gorzej. Przy ludziach, w zapełnionej sali… może i dobrze, że niejako odcięłam się od uczuć, żeby nie zwariować?

Całej tej historii towarzyszy jedna przewodnia myśl, a przynajmniej tak mi się zdaje. Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia. Inaczej przyjmuje się informacje o czyichś zaginięciach, inaczej takie przeżywa się na własnej skórze. Grunt, by w tych sytuacjach, trudnych, smutnych i zupełnie wyrwanych z kontekstu mieć przy swoim boku kogoś, kto pomoże. Wtedy można wytrwać.

Ach, chciałabym mówić o tej książce w kółko i w kółko, by do jej przeczytania zachęcić jak najlepiej tylko potrafię. Mam nadzieję, że mi się to udało. Pierwsze spotkanie z prozą pani Wardy jak najbardziej udane. Choć niezmiernie smutne…